کد مطلب:254004 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:249

عرضه خود بر حجت خدا
وقتی چیزی از سوی خدا و دین، معیار و شاخص شد، مسلمان باید برای موزون ساختن خویش، به «میزان» مراجعه كند و خود را با معیار های حق بسنجد و به هر اندازه كه منطبق با آن بود، خود را در «صراط» ببیند و هر چه از خط میزان و معیار فاصله داشت، خود را در «بیراهه» ببیند و بكوشد تا در اسرع وقت به «راه» برسد.

میزان و فارق بین حق و باطل، آنان اند و پیشوایانی اند كه اقتدای به آنان ضرورت دارد. این مضمون كلام نبوی است كه فرمود: «اهلُ بیتی یفَرِّقونَ بین الحقِّ و الباطلِ و هُم الأئمة الّذین یقتَدی بهم» [1] ، و این همان مفهوم میزان بودن امام معصوم است.

همچنان كه قرآن معیار است و برای تشخیص درستی یا نادرستی احادیث منقول از اهل بیت، باید آن ها را به كتاب خدا عرضه كرد و هر چه موافق قرآن بود، پذیرفت و آنچه با قرآن مخالف بود، كنار گذاشت، در تشخیص صلاح و فساد و درست و نادرست حرف ها و نظر های دیگران نیز باید آن را به سخنان قطعی الصّدور معصومین عرضه كرد تا میزان حق و ناحق آن روشن گردد. اینكه از امیرمؤمنان هم كه در زیارت نامه ها با عنوان «میزان الاعمال» یاد شده، اشاره به این جهت است، و در تفسیر آیه ی فرستادن آهن و میزان كه در سوره «حدید» آمده، میزان به امام و حجّت تفسیر شده است.


[1] اثبات الهداة، ج1، ص94.